Döntjes - Rappelsnut Jan - Döntjes, Lüdsnacks, Dänze, Leeder un Riemels för Jung un Old!
Hauptmenü:
Een Anekdote (Döntje) hett as Grundlag meist een besünner Egenart vun een Kerl oder een Frau. Meist is dat een komisch Begevnis, de sick afspeelt hett, aver ahn Anspröök an de Literatur.
Un een Döntje is de plattdütsche Utdruck för een meist lustig, utdacht Vertellens oder een würklich passeert Saak.
Typsch för een Döntje is, dat sowat blots in den nedderdütschen Spraakruum vorkümmt, besünners kort is un op een överraschendes End rutlopen deit.
Kirschen in’n Winter?
Een Snick krabbelt in’n Winter eenen Kirschboom hoch. Kümmt een Vagel vorbi un fragt: Wat makst du denn dor?“
„Ick will Kirschen eten.“
„Aver dor hangt doch nix an.“
„Wenn ick baven bün, hangt dor welk.“
Gerichtsvolltrecker
Buer Paul Jacobsen hett sienen Hoof rünnerwirtschaft. He is pleite. Mennigmal kümmt de Gerichtsvolltrecker to em.
Fragt em sien Naver Hermann: „Segg mal, Paul, sünd di so’n Besöök nich pienlich?“
Smustergrient Paul: „Ach, weeßt du, in’n Summer kann een goot mit em klöhnen un in’n Winter schüffelt he mi den Weg na mien Hus free.“
Go’n Nacht (Emil Hecker)
Go’n Nacht , lütt Blohm, de Winterwind
kümmt över’t Feld to brusen.
Nu wohr di goot,
lütt Bloom so rot,
un lat den Störm man brusen.
De bunte Sommer is dorlang,
de Sünn hett sick verkrapen,
de Eer so warm
nimmt si in’n Arm,
dor is dat moje slapen.
Dröm smuck, lütt Bloom, in’n Moderschoot,
will ok de Welt versacken,
hol wiß den Moot,
lütt Bloom, so rot,
un lat dat Iis man knacken!
Mal kümmt de Dag, ick weet dat wiß,
denn stiggt de Sünn an’n Heven
un jagt de Not,
lütt Bloom, so rot,
un du schaßt weller leven!
Denn schaßt du weller lustig blöhn,
in’n Vörjohrswind di weegen!
Wes man nich bang,
dat duert nich lang,
denn kümmt de Tiet to’n Högen!
Wintermorgen (Hermann Claudius)
So wiet dat Feld, so wiet un witt.
Ganz achtern in de Feern,
wo gries de Heven rünnerhangt,
lücht noch een poor Lateern.
Deep liggt de Snee. Dor is keen Weg.
Week sett ick Foot um Foot.
Dor kümmt de Wind mit hui un tui
un langt na mienen Hoot.
Langt na de Kreihn hoch baven mi
un makt jem möd un matt.
Swaar sackt een daal, rin in den Snee.
Dor sitt se groot un swatt.
Un dor, de Mütz deep in’t Gesicht –
as wör ehr dat to köhl,
dor duukt sick in de duster Eck
de ole gode Möhl.
Un liesen ward dat Griese klar.
Vun’n Heven röppt dat „Ut -t!“
Denn slickt de Dag sick över’t Feld
un puust de Lichten ut.
